می نـشینم وسط روضۀ روح افـزایت            تا کـمی یاد کـنـم از مـحـن عـظمـایت

اولـیـن آرزویـم هـسـت بـمــیـرم زیـر            پـرچـم مشـکی یا فـاطـمة الـزهـرایت

می رود فکر بهشت از سر آن عاشق که            گریه ها کرده و دارد به سرش سودایت

تو همان دخـتر پیغـمبر رحمت هستی            که به نـفـرین کسی وا نشده لب هایت

مهر تو فیض عظیمی است که روی منبر            سـال ها کرد سفـارش به هـمه بابـایت

اهل یثرب همه دیدند که هر روز سه بار            بر عـلی نـورفـشـانی بکـنـد سیـمـایت

بارها دید عـلـی حـال تو را بین نـماز            بـارها دیـد ورم کـرده سـراسـر پـایت

حاضری جـان بـدهـی زیر لگـدها اما            دست بسته، سوی مسجد نرود مولایت

بعد تو، هم سخن چاه شود در دل شب            شوهر خـسته دل غـم زده و تـنهـایـت